تسخیر ذهن

دلم میخواست یه خورشیدداشته باشم ازهموناکه توسریال خورشید پنجم بودطرف میگرفت دستش وبه هرزمانی که میخواست میرفت!گذشته؛آینده؛حال اون زمانی که این سریال پخش میکرد من سنم خیلی کم بود دقیق یادم نیست جزئیاتش روولی داستانش خیلی قشنگ بوداتفاقاًایام ماه رمضون هم پخش میشد!!! خلاصه که کلی خوشبحالش بود!چراچونکه اگر قراربودبره گذشته میتونست کسایی که توی زمان حال ازدست داده رو ببینه یااینکه اگر برفت آینده میشد سرنوشت خیلی هاکه تو آینده زندگی خوبی ندارند یابه بن بست

اون روزایی که بین کلاساهست وساعتای کلاسامون پراکنده هست بایکی دوتادوستان توردانشگاه گردی میزاریم اینطوری که چون دانشگاهمون بزرگه وهنوزجاهای دیگشوکشف نکردیم هربارمیریم سراغ یه قسمت ونگاه کردن وبررسیش که کجاست وچطوره این بارهم قرعه به نام کتابخونه وپشت بوم وحیاطای پشتی دانشگاه افتادکه بریم چک کنیم...البته ناگفته نمونه که هنوزهم جاهای کشف نشده هست که قراره باتیم جستجوگران ترم دومی کشفشون کنیم ورازهاشونوپیداکنیم رازی هم ندارندالبته جزیخچالای سوخته وتشک های

ازوقتی شدم دانشجومعلّم هرجامیرم(اگرآشناهامون باشند) باعلامت اشاره یا لبخندبهم نگاه می کنند یا به احترامم بلندمیشنددیگه اسم کوچیکم روصدا نمیزنندومیگن خانوم(فامیلم)یاخانوم معلّم!اولیش رو دوست دارم ودومیش هم کم وبیش قبول دارم امّاچون فعلاً دانشجو هستم تأکییدم روهمون دانشجوبودنه علتش رو هم قبلاًگفتم ونوشتم! خُب بگذریم... خلاصه که دوست الف که اسمش قمرکمریه(قمراسم خودش)(کمری هم یه مدل ماشین)چون شوهرخدابیامرزش این مدل ماشین روداشته شده اسمش قمرکمری البته ناگفته

بدوبدومیادپیشم نفس نفس میزنه... بریده بریده میگه خانام (خانم)خانام(خانم)... مشخصه یه مسافت طولانی رودویده تابهم رسیده... جلوترمیرم که زودتربهش برسم وببینم چیکارم داره... ابراهیمه:) همون که تو این پست راجع بهش نوشته بودم... میگه اول چشاتوببندبعدهم دستاتوبیارجلوهمون کاری که گفت روانجام میدم چندلحظه بعددستایی رومیبینم که توشون پرازشکلاته همونطورکه داره تودستم تنظیمش میکنه سرشومیندازه پایین وبدون اینکه بهم نگاه کنه سربه زیرمیگه روزتون مبارک باشه خانام خیلی

اوّل سلامی گرم ومحکم مدل معلّم آینده به همه✋ من چقدر دلم برای اینجا تنگ شده بود:")!!!بله منم دلتنگ آدم هایی که دوست دارم میشم ولی زیاد به روی خودم نمیارم وبه روی اوناهم نمیارم که کسی نفهمه!... دلتنگی من نشون به اون نشونه که الان که واردصفحه برای نوشتن شدم باسیلی از حرف های خواننده های خاموش وروشن روبرو شدم که این نشون میده معلّم آینده خیلی وقته نیست!!! اصلاً نبودم خیلی حس میشددرسته؟!اینو از حرف هایی که خوندم فهمیدم...

به نام خدا بالأخره امتحانات ترم دوم هم به پایان رسیدوترم دومم باهمه روزای سخت وسنگین وپرتنشی که برام به همراه داشت گذشت! اگه بخوام درمقایسه باترم اول بگم بایدبگم ترم اول خیلی بهتربود درس های سبک تر؛آب وهوای بهتر شرایط بهتر کارهای کمتر!گرچه استخدامی اواسطش بودوبرنامه هایی که داشت ولی درکل سبک ترگذشت وامتحانات ودرس هاش هم کمتر بودولی اگربه لحاظ نمره بخوام بگم ترم دوم بهتربود معدل بالاتری برام به همراه داشت گرچه ترم اوّل هم معدل الف شدیم ولی این ترم چندان

تاحالاشده تو زندگیتون بین دو راهی یا چند راهی های سخت گیرکنید؟!تاحالاشده حس کنید که تو زندگی تکلیفتون باخودتونم معلوم نیست؟؟؟شده گاهی وقتا دلتون بخوادتنهاباشیدوهیچکس رونبینیدوباهیچکس حرف نزنیدازهرچی بشردوپاهست بدتون بیادونخوایید صدای هیچ بنی بشری روبشنویید؟!! اگرنشده هم بایدبگم که اینجانب همه این حس هارو باهم داشت!!!! این روز هایی که گذشت ونه دلش میخواست باکسی حرف بزنه نه کسی روببینه!!!اصلاًبه من چه که حال دوستم چطوره؟!به من چه که فلانی چی سرش اومده؟؟مگه

یاحی این بازده یکی دوهفته ایی که گذشت وازتموم شدن امتحانات پایان ترم میگذشت الکی وبه بطالت هم نگذشت!!! نمونش اینکه قرارشدیکی از کارهام این تابستون این باشه که گواهینامه ام رو هرطورشده بگیرم بخش آزمون شهری مونده!!بعلاوه کلاس هایی که این یک هفته با آقای جیم مربیم رفتم ولی خودم حس میکنم که نیازبه تمرین بیشتردارم حالاباید دیدتا آزمون 4مردادچطورمیدم وچطورپیش میره!!! دیگه اینکه بازدوباره تمرینات ورزشم روشروع کردم چون خیلی وقت بودنرفته بودم بماندکه روزای اول چقدر

عنوان طولانی شدچون کوتاه تراز این پیدانکردم😅شایداگه روز اولی که اینجااومده بودم می نوشتم یاحتّی موقع حرکتم کلی مینالیدم گله میکردم امّاچون نه فرصتش شدونه حالش روداشتم وبه معنای واقعی حال روحی وجسمی افتضاح بودتصمیم گرفتم ننویسم البته مورد اول بیشتردخیل بود! اگه بخوام ازسازوکاردوره ووضعیتش وشرایطش بگم اولش خیلی سخت بوداولین جایی که تنهامیرم اولین جایی که تاحالانرفتم؛گیجی؛ناراحتی؛سنگینی کارومسئولیت غر؛عصبانیت؛پشیمونی و...همه ایناباهم:")هرکدوم یه

امروزصبح وقتی چشم بازکردم وبلندشدم که روزجدیدی روشروع کنم وکاراموپیش ببرم ساعت8ونیم یا8و45بودکه شماره ناشناسی تلفنموبه صدادرآوردبرداشتم وچون سیونبودباتردیدجواب دادم...بعداز1دقیقه چاق سلامتی گفت من کوثرم ویادم افتادهمکلاسیمه ومسئول بخش xدانشگاه که بخاطریه طرحی توی سفر40روزه مشهدبایدباشه ونمیتونه به جلسه ایی که باآقایxهست برسه بااینکه خودمم برای صبحم برنامه داشتم امادلم نیومدکه بگم نه وازراه دورته دلشوخالی کنم گفتم درست نیست خودش اونجاباشه وفکرش اینجا...